WAT IS EEN ‘ECHTE’ BEHANDELING (EN WAT NIET)
Bij onze shiatsu opleidingen stimuleer ik de studenten om vanaf de eerste les ‘echte’ behandelingen te geven in hun eigen oefenpraktijk. Daarbij vraag ik hen om een helder onderscheid te maken tussen oefenen en echte behandelingen geven. Oefenen gebeurt vooral met andere studenten. Echte behandelingen worden gegeven aan niet studenten.
Natuurlijk is het werken in een oefenpraktijk ook oefenen. En is het belangrijk dat de mensen die de behandelingen krijgen weten dat je aan het oefenen bent. Maar toch is het anders dan oefenen. Ook als je nog niet zo veel kunt is er een groot verschil tussen oefenen en (oefen)behandelingen geven.
Persoonlijk vind ik het van groot belang om dit verschil goed te begrijpen. Het is belangrijk vanwege je eigen energiebeheer en vanwege de veiligheid van de mensen die je behandelt. Een echte behandeling geven kost jezelf en de ander weinig energie en is voor 100% veilig. Om dit te bereiken is er een aantal richtlijnen die je kunt volgen.
DE 7 KENMERKEN VAN EEN ECHTE BEHANDELING
1. Je maakt van te voren een afspraak voordat je iemand een behandeling gaat geven
Als je een serieuze, professionele (oefen) behandeling wilt geven doe je het alleen op afspraak.
Als je tegen iemand zegt: zal ik je een behandeling geven? En je geeft aansluitend ter plekke een behandeling, dan is dat geen echte behandeling.
Als iemand aan je vraagt: ik heb last van mijn schouder, wil je die even behandelen? En je geeft vervolgens ter plekke een behandeling, dan is dat geen echte behandeling.
Als je tegen iemand zegt: kom eens lekker hier, ik zal je eens helpen. Dan is dat geen echte behandeling.
Ik vraag mijn studenten om dit soort situaties vanaf het begin te vermijden.
Het is niet veilig voor de cliënt! Het zuigt je energie leeg! Op deze manier ben je niet verantwoord bezig.
Geef nooit zomaar een behandeling!
Als iemand een behandeling wil of als jij iemand een behandeling wilt geven, maak een afspraak ervoor. Je hebt tijd nodig om je voor te bereiden. De ander heeft tijd nodig om zich voor te bereiden.
Uitzondering vormen beurzen, feesten en andere situaties, waar je met je massagestoel mensen opwacht. Dan heb je geen afspraak gemaakt. Maar ook dan geldt dat je voorbereidingstijd hebt gehad. Je hebt je ingesteld op het behandelingen geven.
Een uitzondering vormt een ‘EHBO situatie’. Als iemand flauwgevallen is, een bloedneus heeft of net zijn enkel heeft gezwikt, kun je vanuit je kennis ingrijpen, als dat passend is. Maar maak er geen echte behandeling van. Slechts een EHBO handeling.
2. Je geeft de behandeling in een behandelruimte
Een professionele (oefen)behandeling gebeurt altijd in een behandelruimte.
Een behandelruimte bestaat uit een behandelmat, -tafel en/of -stoel en alle benodigdheden. Iets persoonlijks maakt het af: een mooi beeld, geur, muziek. Waar je maar van houdt.
Heb je geen behandelruimte? Geen nood.
Je kunt van je woonkamer of je slaapkamer een tijdelijke behandelruimte maken, maar doe dat voordat de persoon die je gaat behandelen arriveert.
Of je kunt behandelingen geven in de woning van de ander. In dat geval neem je spullen mee waarmee je een behandelruimte ter plekke creëert.
Geef geen behandelingen zomaar ergens. Dat is niet veilig, dat zuigt je energie weg.
Alweer vormt stoelmassage een uitzondering. Je stoel heeft al zo’n sterke uitstraling, de stoel alleen is al een behandelruimte. Iets persoonlijks er bij maakt het nog sterker.
3. Je doet alleen dingen die je goed afgaan en zoekt niets op
Als je een (oefen)behandeling aan iemand geeft, doe je alleen dingen die je makkelijk en goed afgaan.
Je gaat niets opzoeken in een boek of je lesmap tijdens de behandeling. Wat je nog niet kent gebruik je niet.
Je concentreert je op jezelf, je houding, je ademhaling, je ontspanning en je blijft communiceren met de ander. En je geeft een zo goed mogelijke behandeling. Met handgrepen en technieken die je goed beheerst en die je zomaar paraat hebt. Of het precies zo gaat als op de les is geleerd is van geen enkel belang. Van belang is dat het goed voelt voor jezelf en de ander.
Als je je onzeker voelt stop en ga iets anders doen waar je je wel zeker bij voelt.
Als het niet lukt, als je je maar onzeker blijft voelen, stop met de behandeling en bespreek dit met de ander.
Je kunt altijd gaan ‘oefenen’ als ‘behandelen’ niet lukt.
Bij oefenen kun je je boeken erbij houden en alles met de ander bespreken en opzoeken. Maar: het is wel het beste om te oefenen met medestudenten. Als je met iemand buiten de opleiding gaat oefenen, bespreek het heel goed met degene. Als jij dingen oefent waar je je nog niet zeker bij voelt moet de ander zich niet helemaal geven. Degene moet weten dat hij op zijn hoede moet en mag zijn.
4. Er staat een vergoeding tegenover een behandeling
Als je begint met je oefenpraktijk, kan de vergoeding puur het oefenen zelf zijn.
Het hoeft niet meteen geld te zijn. In het begin is het voldoende dat de ander zijn lichaam, geest en ziel aan jou geeft om een oefenbehandeling te mogen geven. Dat vraagt vertrouwen en brengt risico. Dat is voldoende betaling aan het begin.
Als je professioneel bezig bent (en dat kan al vrij snel het geval zijn) is er wel een duidelijkere beloning nodig.
Het kan geld zijn. Of het kan een wederdienst zijn. Of je kunt een behandeling aan iemand als een cadeau geven; voor een cadeau hoef je natuurlijk niet te betalen. Meestal geef je een cadeau bij een speciale gelegenheid en misschien heel af en toe zo maar. Constant cadeaus aan iemand geven zonder iets terug te ontvangen klopt ook weer niet.
Het is belangrijk dat je prijs klopt met dat wat je geeft.
Het is in niemands belang als je te weinig vraagt voor je diensten. Als je iemand een behandeling geeft waar degene echt iets aan heeft, staat er een kloppende prijs tegenover.
Als je met collega’s professionele behandelingen uitwisselt, zorg dan dat je bij voorkeur afspraken maakt in elkaars praktijk.
Ik kom naar jou op dinsdag om 13 uur en jij komt naar mij op donderdag om 17 uur.
Als je met medestudenten oefent, dan hoeft dat niet. Dan kun je om beurten op elkaar werken tijdens de zelfde afspraak. Maar als je echte behandelingen aan elkaar wilt geven: dan weer wel. Ook hier is een duidelijk verschil tussen oefenen en behandelen.
5. Je geeft in principe geen behandelingen aan familie, vrienden of collega’s
Aan het begin van je studie behandel je wel familie, vrienden en collega’s.
Dan komt er een periode dat je het beter helemaal niet kunt doen. Hoe meer je kunt, hoe professioneler je wordt, hoe minder veilig het is. Als je uiteindelijk helemaal ervaren en professioneel bent, dan kan het weer, maar alleen in een super professionele setting.
Als je wel een behandeling geeft aan familie, vrienden of collega’s, wees extra zorgvuldig met de setting.
Maak een afspraak. Wees bewust van de rolverdeling. Neem de leiding. Bespreek niet je eigen dingen tijdens de behandeling (zoals je tegen een vreemde ook niet zou doen).
Als je een behandeling geeft ben jij de behandelaar en de ander is degene die de behandeling krijgt. Laat dit heel helder zijn. Je kunt het letterlijk benoemen: okay, nu ben ik de behandelaar en jij degene die een behandeling krijgt, dus jij vertelt mij je problemen en ik niet aan jou de mijne.
6. Je gaat uit van de behoefte van de ander en geeft niet meer dan wordt gevraagd
Het is een valkuil van een beginnende (en soms ook een ervaren) behandelaar om alles te willen geven en alles te willen laten zien wat je kunt.
Dan luister je niet echt naar wat de ander vraagt, maar probeert zo veel mogelijk te geven, gevraagd of ongevraagd. Mensen vinden het vaak interessant en laten het toe. Maar als je motivatie erkenning zoeken, bevestiging zoeken, jezelf bewijzen is (en waarom zou je het anders zo doen?) dan ben je niet echt aan het behandelen. Niets mis met erkenning of bevestiging zoeken, we zoeken het allemaal. Maar het is wel belangrijk om hier bewust van te zijn en te weten dat binnen een echte behandeling het niet de bedoeling is. Het is niet veilig en het zuigt je energie weg.
Meer geven dan gevraagd is, is niet veilig.
Misschien denk je: ik doe het niet voor mezelf, ik doe het omdat ik de ander wil helpen; de ander weet niet wat goed voor hem is of wat er mogelijk is. Maar ik zeg: je moet de verantwoordelijkheid laten daar waar het hoort: bij de ander. Als hij een ontspannende behandeling wil, ga je niet zijn chronisch ontstoken arm behandelen of psychotherapeutisch diepgraven. Ook al weet je dat je dat zou kunnen en dat het goed zou zijn.
Vraag jezelf af: doe ik dit voor mezelf of voor de ander?
Een behandeling geven is meestal heerlijk voor jezelf en dat is helemaal goed! Maar soms doe je iets omdat het zo fijn is voor je zelf en vergeet je de ander en zijn wensen. Weet dat het in dat geval geen echte behandeling is. En dus niet veilig.
7. Je kent je eigen grenzen en doet niet meer dan je eigenlijk wilt doen
Een echte behandeling geven betekent dat je niet meer doet en niet meer geeft dan je zelf wilt.
Als de ander meer vraagt dan je kunt of wilt geven, bespreek dit en geef aan wat wel mogelijk is.
Als je tijdens de behandeling merkt dat je moe gaat worden of over je grens gaat, stop met wat je aan het doen bent en schakel over op iets makkelijks.
Een goede behandeling geven betekent niet dat je jezelf helemaal kapot moet werken. De beste behandelingen kosten je zelf weinig moeite.
Blijf eerlijk tegenover jezelf en blijf in communicatie met de ander.
Ook als je nog niet zo veel kunt kan de behandeling voor 100% veilig zijn als je alle bovengenoemde punten in aanmerking neemt.
Veel plezier met behandelingen geven! En als je het wilt leren: je bent van harte welkom bij onze opleidingen!
Lieve groeten,
JAANA
Ps. In februari start de opleiding tot een gediplomeerde TAO Shiatsumasseur. In september start de opleiding tot gediplomeerde TAO Stoelmasseur (all twee 12 dagen en een online training). Na alle twee kun je door tot een gediplomeerde TAO Shiatsutherapeut.
